Toch waarachtig niet niks: twee kampioenskandidaten met nul naar huis te sturen. Na ZOB uit  nu WV thuis en die gigantenbotsing wilde ik, weliswaar geteisterd door een ijskoude poolwind, voor geen geld missen. Na door Jill in het rommelhok, dat bij DVVA bestuurskamer heet, liefderijk ontvangen en gelaafd met koffie waarna de barre tocht naar veld drie mij andermaal sloopte. Medisch staflid Lars den Ouden ter plaatste en begeleidde me zorgzaam naar mijn stekkie. 

WV licht bovenliggend, maar defensie bijtijds bij de les en gaven pas halverwege een strafschop weg, 0-1 maar toen vond Mark het welletjes, een fraaie pass op Job Arntz die er iets moois mee deed: 1-1 en rust. Daarna gelijk op tot Kevin met een fraaie kopstoot een vrije trap verzilverde 2-1 en de zege daarmee binnen haalde. Er was een macht volk op de wedstrijd afgekomen dat in de pauze merendeels elders hun aankopen deed ten koste van onze omzet. Jammer maar je kunt niet alles hebben. Overigens nog mijn hartelijke gelukwensen. De club bestond 86 jaar en nu begrijp ik ook waarom vriend Willem zo'n haast had: de kruiken stonden koud. En zodoende en tot spoedig.

Van Driest.