Vrijdagavond, 22.46 uur. Spanning in de groeps-app. Wat doet iedereen? Pakt een ieder zijn rust voor de dag van morgen? Staat Kai niet nog in de Bubbels? En Ruben, waar slaapt hij vannacht?

Maar gelukkig. Een enkeling neemt hooguit nog één pilsje rond middernacht als voorbode voor een goede nacht slaap. De sociale controleurs kunnen met een gerust hart naar bed, de focus is er duidelijk. Morgen moet het namelijk gebeuren: een belangrijke stap naar het eerste kampioenschap in de geschiedenis van DVVA 13 (het14e): Overamstel thuis. Na het unieke Herbmeisterschaft in de winter, ligt er nu de kans tot de ultieme verzilvering van een grandioos seizoen.

Zaterdagochtend, 08:57 uur. Teun is wakker geworden van de zenuwen en is de eerste die zich meldt in de app. Velen volgen, men is klaar om te vlammen en kan niet wachten tot het half 1 is. Visoenen van jongensdromen die in vervulling gaan op Sportpark Drieburg spoken door de hoofden van de DVVA’ers, terwijl ze hun bakjes muesli maar amper door hun strakgespannen keeltjes kunnen krijgen. Hun vriendinnen kijken zorgelijk, en vragen of ze misschien ziek zijn. “Half één, Overamstel thuis”, is het antwoord dat ze krijgen, op een toon alsof ze dat best hadden kunnen weten.

Op andere plekken in Amsterdam worden rond die tijd ook elf andere spelers wakker; de mannen van Overamstel. Ook zij voelen de spanning, want ook zij kunnen nog kampioen worden. Mits er vandaag gewonnen wordt. Mits. De eerste ontmoeting tegen DVVA 13 (het 14^e) – die meer weg had van een waterballet dan van een voetbalwedstrijd- hadden ze nog met 4-2 kunnen winnen, maar ook zij weten dat vandaag alles anders kan zijn. Het is een wedstrijd op zich. Vandaag worden de jongens van de mannen gescheiden.

Zaterdagochtend, 11.45 uur. De selectie van DVVA 13 (het 14^e) arriveert op Sportpark Drieburg. Men geeft elkaar klamme handjes, de grootste praters zijn vandaag het stilst. De eerste psychologische slag wordt geslagen door Overamstel: doordat zij gele shirts hebben meegenomen, moet DVVA in het blauw. Tamelijk onwennig hijst men zich in de ongewassen broekjes en de enigszins obscure blauwe uitshirts.

Zaterdagmiddag, 12.30 uur. Het eerste fluitsignaal galmt over veld 2. We zijn los. Met Jacob als kapitein op een oorlogsschip, zetten we druk op iedere bal en wint DVVA bijna ieder fysiek duel. Teun en Tim staan tegenover twee klasbakken van verdedigers, en hebben moeite om kansen te creëren. De druk op deze wedstrijd is voelbaar, bij allebei de teams. Een schoonheidsfout achterin bij DVVA leidt zowaar tot een grote kans, maar de spits van Overamstel stuit op de nieuwe keeperhandschoenen van Thijs. Gesteund door een driekoppige spelersvrouwendelegatie en de geblesseerden Thom en Kristiaan, werkt het 14^e zich de eerste 45 minuten door. Ruststand: 0-0.

In de kleedkamer proberen sommigen nieuwe tactieken te bespreken, een traditie die men graag in stand houdt, maar eigenlijk nooit effect heeft gesorteerd. “Minder de lange bal spelen”, klinkt het. “Meer voetballen vanuit het middenveld”. En “meer de keeper testen, die alles met zijn voeten doet”. Dat soort dingen. Joris merkt op dat er ook erg veel goed gaat, waarvan akte. DVVA gaat met frisse moed het tweede bedrijf in.

Zaterdagmiddag, 13:30 uur. Aftrap tweede helft. De spanning lijkt in de tweede helft tot nóg grotere hoogtes te zijn gestegen. Beter wordt het voetbal er niet van, maar de ruimtes worden langzaam groter. DVVA 13 (het14e) dringt aan.

Dan, uit het niets: Teun breekt door aan de rechterflank. Hij kan kiezen, wat gaat ie doen? Hij besluit de keeper te testen, u weet wel, die alles met zijn voeten doet. En zo geschiedt. De pegel van Teun ketst af op de voet van de Overamstelse goalie, en komt precies voor de voeten van -Oh jezeeker- Onno Spruijt. De Man van Glas. De Man van de Groene Broek. Maar vandaag vooral De Man van de 1-0 tegen Overamstel. Wát een ijzige kalmte, wát een beheersing, wát een moment. Er barst een ongekende vreugde los bij de DVVA’ers op het veld en daarnaast, terwijl Teun een vorm van solistische duivelsuitdrijving ten tonele brengt en zijn eigen -terechte- feestje viert door middel van een lange, intense sprint met diverse vreugdesprongetjes.

Met het stijgen van de spanning, bereiken ook sommige voetbalhoofden een kookpunt. Als DVVA’er Niek een geniepige schop op zijn achillespees moet incasseren, om vervolgens van de dader te horen dat hij zich aanstelt, raakt de poep even de ventilator. Een opstootje volgt, wat beide kemphanen op een disciplinaire afkoelingsperiode van 10 minuten komt te staan. Het hoort er een beetje bij in een kampioensstrijd. Waar gehakt wordt vallen spaanders.

Met 10 tegen 10 dringt Overamstel – dat nu wel moet komen - aan. Niets doen is geen optie, het kampioenschap glipt ze uit de vingers. Met vereende kracht trekken ze naar voren, wat ze op een zeker moment een vrije trap oplevert, zo’n 25 meter van het doel. Murphy’s law treedt onverbiddelijk in werking voor DVVA, zoals wel vaker dit seizoen. De vrije trap wordt in eerste instantie nog recht in het gelaat van Rick ‘took one for the team’ Busscher geschoten, maar de afgeslagen bal wordt slim ingekopt door de nummer 7 van Overamstel. Via de rug van Joeri Jorg rolt de bal vervolgens tergend langzaam in de verre hoek: 1-1. Onverdiend, en letterlijk eentje die uit de lucht kwam vallen. DVVA kan weer opnieuw beginnen.

Maar in plaats van zichzelf lusteloos naar de guillotine te laten leiden, recht men de rug en gaat door. De gedachte aan een mogelijke titel en de goede nacht slaap weekt extra krachten los bij de geel-zwarte spreeuwen. ‘De tegengoal was niet meer dan een incident, we kunnen ze hebben!’, lijkt de gedachte.

Dan, een diepe pass van Overamstel. Thijs komt uit zijn goal en loeit de bal (in een poging deze over de zijlijn te rammen, dus nee, hij probeerde dit keer niemand uit te kappen) tegen de schouder van de aanstormende spits. De schrik slaat de DVVA’ers om het hart. De spits van Overamstel loopt door, neemt de bal aan op drie meter van het lege doel, hij schiet….maar maait vol over de bal heen. Hij probeert het nog een keer, maar de toegesnelde Joeri Jorg gooit zich als een leeuw voor de bal. Een grondworstelduel volgt, dat overtuigend gewonnen wordt door Joeri. DVVA haalt opgelucht adem. Het kon wel eens hét beslissende moment van het seizoen zijn geweest, nu al.

Ondertussen: Tim Cardol sleurt, rent en jaagt. Zijn moment móet een keer komen. We schrijven een kleine tien minuten voor tijd. Met de bal aan een touwtje soleert hij vanaf links door de defensie van Overamstel heen en produceert een -naar eigen zeggen- ‘Kluivert-achtig’ schot in de korte hoek. Sportpark Drieburg houdt zijn adem in, de seconden kruipen voorbij als uren, tot dan eindelijk dat netje bolt. Hij zit er in! Tim Cardol! 2-1! Geschiedenis wordt geschreven! DVVA’ers vallen elkaar met natte ogen in de armen, oerkreten zijn hoorbaar van hier tot in Bad Bentheim. Kersverse vader David Rozema sprint het veld in om mee te delen in de vreugde, kersverse verloofde Joeri Baarda gooit zijn grensvlag in de lucht om zijn vuisten ten volle te kunnen ballen. Wát een ontlading, daar op veld 2!

De focus moet echter snel terug bij de Veertieners, want de spannendste minuten van de dag staan voor de deur. Overamstel gaat alles of niets spelen, en DVVA moet ze gaan tegenhouden. Nog ruim vijf minuten. Een vrije trap tegen. Kut. Oppassen. Een gigantische scrimmage voor de goal, als dat balletje verkeerd valt…Bal weg. Pfiew! Het 14^e vecht voor wat het waard is, dit mogen ze niet meer weggeven. Ondertussen worden de ruimtes groter, en zien ze zelfs nog een mogelijkheid om aan te vallen. Joris gooit er een ultieme sprint uit als Tim aan de rechterkant van het veld aan de bal is. Perfect op maat bedient hij de aanstormende Cageman, die met een bekeken schot in de verre hoek zowaar de 3-1 aantekent! Het feest is compleet, dit is de nekslag! De spelers van Overamstel storten collectief ter aarde. Geluk en verdriet waren nog nooit zo mooi in één beeld gevangen.

Zaterdagmiddag, 14:20 uur. Het laatste fluitsignaal. Weer een stap dichter bij het kampioenschap, de eerste plaats is teruggepakt. Euforisch en trots stapt DVVA 13 (het14e) het veld af. Trots op zichzelf, trots op elkaar. De shirts stinken opeens niet meer. En die blauwe kleur, ach, misschien brengt het zelfs wel geluk.

Nog twee wedstrijden voordat DVVA 13 (het 14^e) die felbegeerde schaal omhoog kan houden, nog twee wedstrijden voordat eeuwige roem hen definitief ten dele kan vallen. De eerstvolgende horde is RAP thuis, aanstaande zaterdag. Kom de Veertieners aanmoedigen! Neem fakkels mee, neem je schoonmoeder mee. We zullen het nodig hebben!