Afgelopen woensdagavond verzamelde zich in Muiderberg een aantal oudere mannen die ooit in het shirt van DVVA furore maakten voor een reüniewedstrijd tegen de plaatselijke voetbalveteranen.
Het was een prettig weerzien met veel gesprekken over de mooie momenten van toen, haperende ledematen en de ontwikkeling van de kinderen. Met dank aan de aanvulling van twee paar jonge benen werd er zelfs met 5-3 gewonnen.
Stel je voor. De spelersbus van Ajax stopt op weg naar Rotterdam even bij de Clasies voor een pastamaaltijd en een glas sportdrank en rijdt dan gezamenlijk naar De Kuip voor een wedstrijd op het scherp van de snede. Verzamelen bij een speler van de tegenstander thuis, dat is – op zijn zachtst gezegd – zeer ongewoon. Het gebeurde toch echt woensdagavond in Muiderberg. De gastheer was Jos van Aken, een kleurrijk archiefstuk van DVVA en tegenwoordig 7x7-voetballer in het pittoreske dorp aan de oevers van het IJmeer. Koffie met Limburgse vlaai, die met de zachte g Jos roots in de zuidpunt van ons land verraadde.
Niet iedereen haalde dit eerste wederzien, dus gingen het handje schudden en de ´hoe gaat het?´ gesprekken op de parkeerplaats en in de kantine van Muiderberg verder. De één bleek voor de tweede keer geopereerd aan zijn knie, terwijl bij een ander een operatie al zinloos was en de optie kunstknie resteert.
Nog meer uit de medische dossiers : hernia, chronische klachten aan de enkel en tegenstribbelende hamstrings. Maar met de kinderen en in één geval kleinkind gaat het goed. Toen moest er worden gevoetbald, weliswaar met zeven tegen zeven en op een half veld, maar toch. Henk van Driest, die in de jaren tachtig zijn elftal al in een 5-3-2 formatie het veld instuurde (dat door de spelers in het veld onmiddellijk werd teruggedraaid zonder dat hij het merkte) brulde als vanouds: ´kom op geelzwarte leeuwen!´ En daar begon het piepen en knarsen van de ledematen.
In een rustig tempo werd de bal van voet tot geschoven. Bepaalde bewegingen herinnerden aan betere dagen, er was een doelpunt met een hakje achter het standbeeld langs, een doeltreffend stift van onverwachte voet en een puffende Jos die op zijn 58ste weer eens achter een tegenstander aan moest lopen. En dat op een prachtig veld waarop door dit elftal in 2005 één van de pijnlijkste nederlagen ooit werd geleden. (http://dvva.nl/index.php/103-verslagen/535-lief-dagboek)
Een ezel balkte bij een boerderij bij het eerste doelpunt van Muiderbergse makelij, de eenden en meerkoeten kwaakten in het riet en er klonk bewonderend getjilp uit de bomen voor deze voetbalshow door acteurs op leeftijd. Op twee na dan. Mark de Hiep, net als enkele anderen nog actief in het huidige zevende, was zo slim geweest om twee broers met fitte lichamen uit zijn elftal uit te nodigen om een kijkje te nemen in hun nog ver weg zijnde voorland. Een meesterzet waarop gastheer Jos niet had gerekend. De ingeslepen 7x7-patronen van Muiderberg legden het uiteindelijk af tegen het loopvermogen en de – relatief – snelle omschakeling van DVVA.
Toen de rood gekleurde zon op Amsterdam dreigde te landen, klonk voor vele spieren het bevrijdende eindsignaal. De derde helft kon beginnen met bier, hapjes, plagerige opmerkingen aan het adres van Jos die nu met de winnaars heulde en verhalen uit de oude doos. De volle maan verlichtte de wereld zilverachtig toen de donderdag was aangebroken en iedereen met een goed gevoel huiswaarts keerde.
