Ik was een jaar of 6, 7. Nauwelijks geslapen de nacht ervoor. Enorm uitgekeken naar deze dag. En daar stond ik dan, in de kleedkamer van SV Meerlo 1.

Tussen mannen die in mijn beleving enorm oud en ervaren waren, gepokt en gemazeld door de 4e klasse zondagcompetitie van regio Noord-Limburg. Waarom? Ik was Pupil van de Week, daarom! Een eer die slechts een enkeling toekwam. Bovendien was ik het eerste meisje dat hiervoor aan de beurt was. Dat ik op dat moment het enige meisje binnen de club was, deed er natuurlijk niet toe.

"Meneer, wat doet u nu?". Hij smeerde Vaseline in zijn wenkbrauwen. "Maar waarom?". Zodat er geen zweet in z'n ogen zou komen. Van de rest van de kleedkamersessie, de wedstrijd of de uitslag weet ik niks meer, maar dit is het enige moment dat me de afgelopen 20 jaar van mijn ervaring als Pupil van de Week is bijgebleven.

Waarom ik er ineens aan terugdenk? De dames van Kockengen hadden laatst zo'n meisje net als ik toentertijd, uitgenodigd als Pupil van de Week bij hun wedstrijd tegen de Dames 4 der DVVA. Wat zal zij zich herinneren van deze dag als we het haar over 20 jaar vragen? Ik heb nog nooit een voetbalvrouw met Vaseline in de wenkbrauwen gezien, dus dat zal het niet zijn. Zal het de fantastische wedstrijd zijn die haar Dames 1 ternauwernood won? Zal ze ook zo op hebben gekeken naar de dames van Kockengen die zij achterna hoopt te gaan?

Niks van dat allen! Het zal de aftrap zijn die zij mocht verrichten, waarna ze als een ware Ibrahimovic soleerde langs het sterrenensemble van DVVA Dames 4, om met een bekeken schot in de linker hoek ondergetekende te verschalken. Dat het in werkelijkheid misschien allemaal net iets minder spectaculair verliep, zal haar worst wezen. De ervaring van Pupil van de Week neemt niemand je ooit nog af, het is de herinnering aan dat ene moment die je koestert voor de rest van je leven!

Door: Anne van Els